Kariera jest dziś bardziej dynamiczna, ludzie zmieniają częściej pracę. Ostatnio opublikowano badania, że już millenialsi przechodzą coś na kształt kryzysu zawodowego.
Każdy etap kariery zawodowej może być związany z kryzysem. Sformułowania w rodzaju „kryzys środka kariery”, czy „kryzys adolescenta”, „kryzy wieku średniego” itp. to dość mocne uogólnienia. Kryzysy mają niemal zawsze osobisty wymiar. Dotyczą taki zjawisk, jak utrata motywacji, poczucie zawodu powolnym rozwojem kariery, znudzenie pracą, brak perspektyw.
Wcześniej czy później, takie czynniki jak prestiżowa firma, dobry dojazd, stabilność, a nawet zarobki przestają motywować. Brak motywacji rodzi kryzys, gdy naszej pracy brakuje pasji, czyli zaangażowania, entuzjazmu, siły, radości. Wtedy zaczynamy się koncentrować na tym, co nas męczy, denerwuje, osłabia, a tym samym nasza energia wypala się, entuzjazm gaśnie. Pozostaje mniej lub bardziej bierne oczekiwanie na „piąteczek” po pięciu dniach „tyrki”. Wówczas następuje śmierć pracownika dla firmy i pracy. I rzeczywiście wtedy warto odejść, zmienić pracę.
Należy też dodać, że według współczesnych badań m.in. profesora Richarda Wisemana z University of Hartfordshire,
Zewnętrzne oddziaływania motywacyjne mogą jedynie pobudzić motywację wewnętrzną lub co najwyżej wywrzeć chwilową presję.
Kryzys to zaproszenie do zmiany. Warto zrobić prosty bilans plusów i minusów.
Należy też wyciągnąć wnioski z poprzednich doświadczeń i pod żadnym pozorem nie decydować się na pracę, firmę, atmosferę, w której brakuje plusów, które dla nas osobiście są decydujące. Dlatego wcześniej należy dopowiedzieć sobie na pytanie: Na czym najbardziej mi zależy w pracy, bez czego nie mogę dobrze funkcjonować, na co nie mogę się godzić – chcąc dobrze się czuć w pracy i wydajnie pracować?
Nie należy też iść do pracy, w której realizowanie własnej pasji i talentu będzie ograniczone lub niemożliwie.
Wybierajmy zatem świadomie, odpowiadając sobie na pytanie: Czego chcę w pracy oraz czego pod żadnym warunkiem nie mogę zaakceptować?
Proces kształcenia w zawodzie coacha jest bardzo zróżnicowany i nawet na poziomie studiów podyplomowych, przekazywana wiedza oraz umiejętności bywają bardzo różne. Niekiedy kształcenie oparte jest wyłącznie na teorii, innym razem dostarczane przyszłym adeptom coachingu informacje są zlepkiem, często przestarzałych lub niepotwierdzonych naukowo, konceptów. Powstaje efekt dużego zróżnicowania kompetencyjnego wśród coachów. Na rynku pojawia się wielu absolwentów, słabo przygotowanych do zawodu i stosunkowo niewielu przygotowanych wszechstronnie. Potwierdza się tu stare powiedzenie, że zły pieniądz wypiera dobry. Wielu klientów myśli w uproszczony sposób: Dlaczego za sesję mam płacić powiedzmy 500 złotych, jeśli taką sama usługę mogę kupić za 50?
Tymczasem tak jak w każdym zawodzie usługowym, mamy do czynienia z całym przekrojem coachów – są wybitni, znakomici, bardzo dobrzy, dobrzy, średni oraz wszystkie możliwie gradacje kiepskich coachów – od przeciętnych do bardzo niekompetentnych.
Niestety wieści o tych ostatnich rozchodzą się szybko i głośno. Coaching nie jest tu wyjątkiem. Szybciej usłyszymy o nieuczciwym lub nieprofesjonalnym stomatologu, księgowym lub weterynarzu niż o uczciwym, pracowitym i kompetentnym. Dlatego tak ważna jest osobista rekomendacja zadowolonych klientów.
Niepokojących działań jest niestety sporo. Branża tak zwanego „rozwoju osobistego” szybko zorientowała się, że coaching może przynosić spore dochody. To spowodowało, że wiele osób, mniej lub bardziej formalnie, przekwalifikowało się na coachów.
Dawni enelperzy, mówcy motywacyjni, trenerzy biznesowi, mentaliści, blogerzy i inni, zwietrzyli w coachingu „łatwy biznes” i „szybkie pieniądze”. To zepsuło opinię o metodzie, gdyż nawet najbardziej inspirująca mowa motywacyjna, szkolenie kompetencyjne lub co gorsza sztuczka iluzyjna, wykorzystywana przez mentalistę, nie jest coachingiem.
Klient samodzielnie dochodzi do rozwiązań, w ramach procesu zmiany, który przebiega od analizy sytuacji wyjściowej, do realizacji obranego celu. Coach ten proces wspiera, mobilizując klienta, zapraszając do ćwiczeń i eksperymentów. Nigdy jednak nie doradza, nie sugeruje rozwiązań ani też nie terapeutyzuje. Żadna mowa motywacyjna, szkolenie, sugestia, porada, ani sztuczka iluzyjna – nie realizują postulatów coachingu.
Często też pseudocaochingi bywają oparte na najzwyklejszych technikach manipulacyjnych, trickach oraz mechanizmach mniej lub bardziej zawoalowanej presji. Ich skuteczność jest znikoma i zazwyczaj wygasa tuż po euforycznej sesji lub energetycznym „power spiczu”.
Każda edycja jest wyjątkowa, unikatowa i wyposażona w zestaw narzędzi, do natychmiastowego wdrażania w pracę zawodową.
Trenerem na kursie jestem ja – Maciej Bennewicz – Trener kognitywny, Mentor, Coach z ponad 30 letnim doświadczeniem pracy z ludźmi oraz Anna Jera – Prezes Fundacji, Dyrektor Programowy, Wykładowca, Trener kognitywny, Mentor, Coach.
Dla nas najważniejszy jest człowiek i jego rozwój.
Wierzymy, że tylko kompletna jednostka, może stanąć do pracy z inną osobą, aby wspierać jej osobisty proces zmiany, która będzie trwała, spójna i przede wszystkim niewymuszona.
Zapraszamy do umówienia się na rozmowę aplikacyjną, poprzez kliknięcie przycisku poniżej:
Nasze kursy są autorskie, opatentowane i unikatowe.
Dzięki umiejętnym ćwiczeniom, potrafimy z naszymi klientami i studentami osiągać, bezpiecznie i efektywnie, ponadprzeciętne rezultaty.
Każdy nasz projekt i szkolenie uwzględnia indywidualną specyfikę każdego człowieka, który staje wobec życiowych wyborów i zmian.
Certyfikowany Coach Kognitywny
19 maja 2025
Jak uzyskać dobrostan
